Valerie Jongeneel (31) verhuisde als puber vanuit Rotterdam naar Texel. Na haar studie en een aantal jaar werken ‘aan het vasteland’ is ze sinds twee jaar weer helemaal terug op Texel.

“De dag dat mijn vader solliciteerde als brandweercommandant op Texel, gingen mijn moeder, zusje en ik mee. Alvast even sfeer opsnuiven. Ik weet nog dat ik van de boot afstapte en het zo gek vond dat er geen metro reed. Alhoewel ik de zee en het strand prachtig vond en een pony in de tuin zou krijgen, kon ik alleen maar huilen toen mijn vader vertelde dat we zouden vertrekken uit Rotterdam. De verhuizing naar Texel was een cultuurshock. Na de kerstvakantie bracht mijn vader ons naar de nieuwe school. Het stormde en sneeuwde vreselijk. Achteraf verkeerd. Ongeacht het weer, gaan echte Texelaren gewoon op de fiets.

Bovendien stond ik daar met mijn nette kleertjes en droegen sommige jongens in mijn klas kaplaarzen. De toon was gezet: wij waren twee overkanters. Import. Toch is onze inburgering goed gelukt. Ik maakte vrij snel vriendinnen en heb er een fijne jeugd gehad.

Ik haalde mijn havo en VWO op Texel, maar wilde op mijn 18e toch lekker eigenwijs terug naar het vasteland. Ik dacht dat Rotterdam mijn basis was, er woonde ook nog veel familie. Ik ben eerst in Alkmaar International Business gaan studeren en uiteindelijk bij mijn opa ingetrokken in Rotterdam. Daar merkte ik pas hoe verknocht ik was geraakt aan Texel.

Ik genoot weliswaar van de nuchterheid en de directheid van de Rotterdammers, maar ik miste de frisse lucht en het eilandgevoel. We leven buiten, met elkaar en kennen geen file, noch stoplichten. Inmiddels ben ik definitief terug. Ik werk als event & projectmanager en dat kan prima vanuit Texel. En mis ik nieuwe trends, mijn familie of vrienden van vroeger zit ik binnen twee uur in Rotterdam. Ook voor werk ben ik er regelmatig te vinden. Maar iedere keer als ik op de boot naar Texel zit, overvalt me een kalmte.

De magie en kracht van dit eiland is zo sterk, ik moest wel terug.